Tulio Demicheli – W powieści tej na swój sposób powraca pan do pewnych tematów, które charakteryzowały pańskie ksiażki napisane w latach 60. i 70., kiedy utopia i młodość były pojęciami równoznacznymi.
 
Mario Vargas Llosa – Bez wątpienia. Patrzę na tę powieść z perspektywy, jaką daje czas, zebrane doświadczenia. Ale nie jest to książka uwarunkowana przeszłością, nie dominuje w niej nostalgia, choć pojawia się miłe wspomnienie tego, co się przeżyło.
 
T.D. – Powraca pan także do uniwersalnego tematu miłości.
 
M. V. L. – Napisanie historii miłosnej jest bardzo trudne. Żadnemu innemu tematowi nie towarzyszy tak duży balast rytuałów, konwencji i retoryki. Postanowiłem opowiedzieć o miłości nowoczesnej, nie tak, jak ją postrzegano w XIX wieku; o miłości, która nie jest już dłużnikiem romantyzmu, choć pełno w niej jej śladów. (…)
 
T.D. – Choć pojawiają się też Lima i Tokio, to Paryż lat 60., Londyn 70. i Madryt 80. są miastami awansującymi do roli bohaterów powieści. Wszystkie trzy stały się scenerią wielkich wydarzeń historycznych, które pan przeżył osobiście.
 
M. V. L. – To najbardziej autobiograficzna część tej książki. I są to miasta, które w jakiś sposób zmieniły życie i świat, które stanowiły centrum wielkiej transformacji politycznej i kulturalnej albo obyczajów czy estetycznych wartości. W Paryżu przeżyłem okres ścierania się społecznych utopii i rewolucję związaną z pojęciami sprawiedliwości, jak i wielkie intelektualne debaty epoki. Choć później myśl utopijna uległa degeneracji i pojawiły się bomby i przemoc, jak we Włoszech czy w Niemczech. Z drugiej strony w Londynie latach 70. dochodzi do wielkiej rewolucji obyczajowej i muzycznej. Pojawia się kultura sztucznego raju, zaczynają się także ujawniać homoseksualiści.

​

Fragment wywiadu przeprowadzonego przez Tulia Demicheli dla ''ABC''
tłum. Tomasz Pindel